მეგობრებო,
ამ დღეებში ჩემი გონება სკასავითაა, რომელშიც ფიქრები ერთმანეთს აწყდებიან. ზოგი პირადულია: რა მოხდება, თუკი საკვები გამოილევა, ჩემი მეუღლე, დედა ან შვილები ავად გახდებიან? ზოგი ფიქრი კი უფრო მნიშვნელოვან საზრუნავს მახსენებს და საზოგადოებაზე, ჩემს ქალაქზე, ქვეყანასა და, გულწრფელად რომ გითხრათ, ადამიანთა მთელ მოდგმაზე მაფიქრებს. შედეგად მუდმივი ქაოსის შეგრძნება მეუფლება და მიწაზე მყარად დადგომას ვცდილობ. ჩემი ფიქრებიც იმ მიზნით ჩამოვწერე, რომ მომეწესრიგებინა, გამომეხშირა ზოგიერთი გრძნობა და აზრი, მათ ულმობელ იერიშებს რომ გავმკლავებოდი.
რამდენიმე დღის წინ „ზუმის“ ვიდეოკონფერენციის საშუალებით დავუკავშირდი ჩემს ძმებსა და მათ შვილებს, ჩემს დას, ჩემს რძალ სენდის. „ზუმი“ აქამდე არასდროს გამომიყენებია, სანამ კორონამ არ მაიძულა. მთელი საღამოს განმავლობაში ყველასთან ერთდროულად დისტანციური კომუნიკაცია ჩემთვის ახალი გამოცდილება გამოდგა. ჯგუფში აშკარად ყველაზე დაბნეული „ბუმერი“* ვიყავი, მაგრამ მაბედნიერებდა ჩემი საყვარელი ადამიანების სახეების, განსაკუთრებით ბავშვების, ჩემი ძმისშვილების – ჯეიკის, ალექსის, კამერონისა და ალეკის – დანახვა. ჯეიკი და ალექსი თორმეტი და ცხრა წლისანი არიან, კამი ჩვიდმეტისაა, ალეკი კი – თოთხმეტის. ვესაუბრე ონლაინსკოლის, ვიდეოთამაშების, ზომბებზე შექმნილი კორეული ფილმის შესახებ, რომელიც არაერთხელ აქვთ ნანახი, გაურკვეველ მდგომარეობაზე „49ers“-ის სეზონური ციებ-ცხელებისას – თითქოს სექტემბერი მოვა და ჩვენ ისევ ჯგუფურ მესიჯებს გავუგზავნით ერთმანეთს კვირის თამაშებზე წესების დარღვევებთან დაკავშირებით, როდესაც მოთამაშე მოწინააღმდეგეს პასის მიღებაში შეუშლის ხელს ან გვერდითა ხაზთან აკრობატულად შებოჭავს.
ეკრანზე ვაკვირდებოდი ჩემი ძმისშვილების სახეებს და ვფიქრობდი, ნეტავ თუ ხვდებიან, რომ ოდესმე თავიანთი შვილებისა და შვილიშვილებისთვის მოუწევთ ამ ყველაფრის მოყოლა? ჩემი ძმისშვილები გაიზრდებიან, მამები გახდებიან და თავიანთ შვილებს ეტყვიან: „მე პანდემია გამოვიარე“. ყოვლისშემძლე უფალო, იმედი მაქვს, დაკონკრეტება არ მოუწევთ – რომელი პანდემია. ჩემი ძმისშვილების შვილებს ეცოდინებათ. ყველას ეცოდინება. და როდესაც წარმოთქვამენ სიტყვას – პანდემია – ისინი მას წარმოიდგენენ ამგვარად, მთავრული ასოებით დაწერილს. ჩემი ძმისშვილების შვილებს ეცოდინებათ, რადგან გადადგმული ექნებათ პირველი ნაბიჯები და წარმოთქმული ექნებათ პირველი სიტყვები იმ სამყაროში, რომელიც ამ მძიმე განსაცდელის შემდეგ ხელახლა დაიბადება – და ეს დღე აუცილებლად დადგება, თუმცა როდის, მაშინ, როცა მე ამას ვწერ, ჯერაც შეუცნობელია. ჩემი ძმისშვილების შვილები იბრძოლებენ, რომ ახსოვდეთ ის დრო, როდესაც პანდემია არ იყო მათი სამყაროს სინამდვილე, ისეთივი მუდმივი, როგორიც მთები და ვარსკვლავებია. მასზე დააწერინებენ ესეებს ისტორიის გაკვეთილებზე. ვირუსს შეისწავლიან ბიოლოგიაში. მეცნიერები დადგებიან ტრიბუნებზე, აჩვენებენ დიაგრამებს და მიუთითებენ ახალი კორონავირუსის დამანგრეველ შედეგებზე ეკონომიკაში, ჯანდაცვის სისტემაში; როგორ შეიჭრა ის საჯარო საუბრებში იმიგრაციის, ეკონომიკური პოლიტიკის, კლიმატის ცვლილების შესახებ. ისინი გაეცნობიან სტატისტიკას: რამდენ ჩვენგანს შეხვდა ვირუსი, რამდენმა დაკარგა სამუშაო, რამდენმა – სახლ-კარი. ისიც ეცოდინებათ, საბოლოოდ როგორ დავძლიეთ კოვიდ-19, ამისთვის რამდენი დრო დაგვჭირდა და რა საფასური გადავიხადეთ. ვშიშობ, ისიც ეცოდინებათ, რომ შედეგები იყო ძალიან მძიმე, რადგან საბოლოო რიცხვი, სავარაუდოდ, გაცილებით, გაცილებით მეტი იქნება.
ისინი გაიზრდებიან პანდემიის შესახებ შექმნილი ლექსებით, რომანებითა და სპექტაკლებით. შეასრულებენ სიმღერებს. უყურებენ „ოსკარით“ დაჯილდოებულ ფილმებს, ამ განსაცდელით შთაგონებულს. ნახავენ საოპერო წარმოდგენებს, მიუზიკლებს, რომლის ტექსტებიც ზეპირად ეცოდინებათ; დაჟინებულ მზერას მიაპყრობენ უზარმაზარ კედლის ნახატებს და გზას განაგრძობენ. მთელ მსოფლიოში გარდაცვლილთათვის პატივის მისაგებად სახელმწიფოები მემორიალებს ააგებენ. პაპები იქადაგებენ. მსოფლიო შეთანხმდება საერთაშორისო დღის აღნიშვნაზე და იმ დღეს ჩემი ძმისშვილების შვილები გაიხარებენ სკოლის გაცდენით, როგორც ხდებოდა უხსოვარი დროიდან. წარსული, რომელიც ჩვენ ჯერ კიდევ გასავლელი გვაქვს, ფორმას მისცემს მათ აწმყოს. ისინი სრულწლოვანებას მიაღწევენ სამყაროში, რომელიც სრულებით შეიცვალა 2020 წლის დასაწყისში და აღარასოდეს გამხდარა ადრინდელი. მათ ეს ყველაფერი ეცოდინებათ.
საინტერესოა, რას დაწერენ ჩვენ შესახებ ისტორიის სახელმძღვანელოებში, რომლითაც ჩემი ძმისშვილების შვილები ისწავლიან. როგორ წარმოვჩნდებით იმ ფურცლებზე? ნეტავ რას იტყვიან, რა ღირებულებებს, პრიორიტეტებს ვებღაუჭებოდით ამ ბრძოლაში კედელზე ზურგმიბჯენილები და უსუსურობაში უმოწყალოდ გამოაშკარავებულები? ჩემი ძმისშვილების შვილები წაიკითხავენ კი, რომ ჩვენ ჭკუით ვაჯობეთ ჩვენი ბუნების სისუსტეს და სათავეში ჩავუდექით გლობალურ მოძრაობას, როგორც გაერთიანებული მოდგმა, რომელიც ერთსულოვნად იბრძვის დაუნდობელი მტრის წინააღმდეგ? ნუთუ მათი წიგნები მოჰყვებიან, რომ კორონავირუსმა ხელმეორედ დაბადება გვაიძულა, რომ მას შემდეგ, რაც ეს აზვირთებული ტალღა მოვიგერიეთ და ჰაერი ღრმად ჩავისუნთქეთ, თავი დავაღწიეთ ამ უდიდეს განსაცდელს – ჩვენ – დაზარალებულმა ადამიანებმა, მაგრამ ამასობაში, უფრო დაბრძენებულებმა, შესაძლოა, უფრო გულისხმიერმა ადამიანებმა, მოკრძალებულებმა, უფრო მეტად მოწადინებულებმა, რომ გავუგოთ, მოვუსმინოთ ერთმანეთს, ჩვენ შორის არსებულ განსხვავებას ცნობისმოყვარეობითა და პატივისცემით მივუდგეთ? ან იქნებ თქვან, რომ ვერ შეველიეთ ძველ ჩვევებს – შიშს, სიხარბეს, მავნებლურ ტრაიბალიზმს? ჩემი ძმისშვილების შვილებს ეცოდინებათ. მათ ეცოდინებათ, როგორ დავუპირისპირდით ამ დაცემას, გაბედულად თუ სიმხდალით, თანაგრძნობით თუ სისასტიკით. მათ ეცოდინებათ, მივეცით თუ არა ვირუსს საშუალება, რომ ბევრ ჩვენგანზე გამოეთქვა პრეტენზია. მათ ეცოდინებათ, გადავარჩინეთ თუ ვერა დაუცველი ადამიანები, შეზღუდული შესაძლებლობის მქონენი, მხცოვანები, ავადმყოფები, უსახლკარონი, მოქალაქეობის არმქონენი, ლტოლვილები, ღატაკები, საარჩევნო ხმის უფლებაჩამორთმეულნი, მშივრები. ჩემი ძმისშვილების შვილებს თავგზას ვერ ავურევთ. მათ ყველაფერი ეცოდინებათ.
მაგრამ ჯერ გვიანი არ არის. ისტორიის სახელმძღვანელოებში ის ფურცლები ჯერაც ცარიელია. მხოლოდ ჩვენზეა დამოკიდებული, რა სიტყვებით შეივსება ისინი. ჩვენ უნდა გადავწყვიტოთ. მომავალ დღეებში, კვირებში, თვეებსა და შემდგომაც ჩვენ უნდა გადავწყვიტოთ, რას ისწავლიან ჩემი ძმისშვილების შვილები. ეს არ არის ამერიკის ბრძოლა. ეს არც ჩინეთის, იტალიის ან ესპანეთის ბრძოლაა. როგორც ტენისონმა თქვა, ეს შეიძლება იყოს ის, რაც მორევივით ჩაგვითრევს, მაგრამ ამ ისტორიულ აზრთა სხვადასხვაობისას მე ვევედრები ჩვენს ლიდერებს, გამოიჩინონ სიბრძნე და აიღონ პასუხისმგებლობა ამ მარტივ და უდავო ჭეშმარიტებაზე: ჩვენ ვართ ადამიანურ ბრძოლაში. დაე, ეს იყოს ჩვენი ალამი და ჩირაღდანი ამ ბრძოლაში. იქნებ მაშინ, ერთ დღესაც, ბედნიერების კუნძულები კიდევ გახდეს ჩვენთვის ხელშესახები.
გიტოვებთ მრავალჯერ ნათქვამ, მაგრამ სასიცოცხლოდ მნიშვნელოვან სიტყვებს: დაიბანეთ ხელები. დარჩით სახლში. გაითვალისწინეთ ექსპერტების, და არა პოლიტიკოსების, რეკომენდაციები. გაუფრთხილდით საკუთარ თავს და გარშემომყოფებს. გამოიჩინეთ მოთმინება. გამაგრდით. იმედს ნუ დაკარგავთ.
ღმერთმა დაგლოცოთ.
28. 03. 2020
*ბუმერი – შემოკლებული ფორმა ფრაზისა baby-boomer, აშშ-ში უწოდებენ მეოცე საუკუნის 70-იანებში დაბადებულ თაობას.
ინგლისურიდან თარგმნა სოფიო ჯობავამ
წყარო: ხალიდ ჰოსეინის ოფიციალური ფეისბუკ გვერდი
